Finding Nemo.........

Lief dagboek,

Het is nu al weer even geleden dat we op het vliegveld van Kuala Lumpur stonden, wachtend op de vlucht naar de onbekende eilanden aan de oostkant van maleisie. We hadden er al veel over gehoord, wilde vruchten, apen, leguanen zo groot als rodweilers en het heldere kristal blauwe water. Zo helder dat je tot ver uit de kust de bodem nog kunt zien en bijna aanraken. We zouden daar afgezet worden door een boot en na 8 dagen kwamen ze ons weer ophalen. Succes zeiden ze nog tegen ons en wij kijkten elkaar aan met een vragende blik, waarom dan? Aangekomen op de eilanden was prioriteit een een slapgelegenheid maken. Het kan namelijk hard stormen werd ons verteld. Dus wij pakte de enige machete die we mee hadden gekregen en hakte een aantal bamboebomen om en na hard werken en een kleine 2 uur later stond ons hutje rechtop. Simpel, een zacht bed van bladeren en dak boven ons hoofd en een klein hokje tussen de rotsen om te douchen. Meer hadden we niet nodig. Toen kwam prioriteit twee, eten!! Gelukkig leefde er veel wild op dit eiland en zwemde er voldoende vis door het koraal dus eten was er voldoende. echter dit eten vangen werd een groter probleem. Na 4uur hadden we nog steeds niets en dus besloten we maar om op dag 1 aan ons noodrandsoen te beginnen met de gedachten dat het morgen wel zou lukken. Zo gezegt die avond was het satay spiesjes met friet (luxe noodrandsoenen). We wisten van te voren dat het overleven zou worden en dat betekend dat je moet proberen niet te veel energie overdag te verbruiken, dus onze dag invulling bestond voornamelijk uit, liggen in de zon, snorkelen in het rif en lezen in de schaduw. Maar wat een rust en wat een schitterend eiland. Om in conditie te blijven besloten Ellen en Thijs elke ochtend een stuk te gaan hardlopen en te zwemmen. Dit hielde ze twee dagen vol want het weinig eten deed na 3 dagen Thijs de nek om en die lag ff een dag plat. Dag 4 besloten de 4 robbinsons, want zo voelde we ons natuurlijk om het eiland en de omliggende onderwaterwereld eens goed te bekijken. Dus Dion en Thijs hakte in vlug tempo een paar bomen om tot een zeewaardig vlot en ze peldelde rond het eiland. Op de eerste plek waar ze stopte was het meteen raak. Door hoge golven sloeg Nikie overboord en kwam oog in oog te staan met een reusachtige (120cm) blacktip reefshark. Gelukkig had Nikie haar onderwatercamera bij de hand om de haai van zich af te slaan. Terwijl het beest snel wegzwom maakte ze nog snel een kiekje van het dier, anders geloven ze het thuis nooit. De tweede plek was net zo mooi als de eerste echter wemelde het hier van het voedsel, zebravisjes. Overal waar je keek zaten de krengen. Vanuit de bood commandeerde thijs tegen Ellen, Dion en Nikie welke vissen ze moesten vangen voor het avondeten. Na ongeveer 10min was de buit.....niets. Jammer dat werd dus weer pizza of friet. De derde plek was toevallig. Tussen het peddelen tussen de twee eilanden spotte Dion een rond gevaarte. Thijs die al de hele week friet en pizza had gegeten had nu wel zin in iets anders en sprong het water in als mich uit baywatch. Hij dook onder en zag daar het enorme gevaarte. Het bleek een enormen reuzeschilpad die langzaam naar de oppervlakte zwom voor verse lucht. Thijs sloeg hard met de camera op de kop van het dier en even dacht hij dat de schilpad het aflegde, maar met 3 krachte slagen zwom het naar de bodem en verdween in de diepte. Teleurgesteld keerde de 4 robbinsons terug naar het eiland. Het zou nog 3 dagen duren totdat de boot hun kwam ophalen maar voor het zover was moest het er nog gestemd worden.

Nikie stemde voor Dion, Ellen stemde voor Thijs. Thijs stemde voor pizza, maar die deed niet mee. Uiteindelijk werd het weer satay en deze keer was ie niet zo lekker.

De laatste drie dagen vlogen voorbij, zwemmen in zee, chillen op het strand. Helaas elke dag nog zonder het resultaat van fatsoenlijk eten. Op den duur kwam Nikie met een heerlijke wilde vrucht die we dan samen op aten, maar het vissen wilde maar niet lukken. In een laatste poging smeerde Dion zelfs kokussap op zijn tepels in de hoop die als aas te gebruiken. Het lukte de vissen beten hard in zijn tepels maar als hij de vis wou pakken was die hem te snel af.

Na 8 dagen kwam de boot ons weer op halen. Voorop stond de lady boy die ons heen had gebracht te zwaaien en bij het aanschouwen van onze levende lichamen begon ze/hij spontaan te huilen.

Zeer vermagerd en goed hongerig kwamen de 4 robbinsons aan op kota baru. Daar rende ze als vliegen op een hoop strond af op de MCD die gelukkig 24 uur op was. Maar wat was dat de MCD was gesloten, rede: Ramamamamanananadam.

Lief dagboek het is me duidelijk geworden. Na de 8 dagen op een onbewoond eiland zonder fatsoenlijk eten en de liefde van je familie is de conclusie dag clown visjes (nemo) alleen maar leven in zeeanamonen die diep in de oceaan groeien. Die zitten niet aan de kust. Jammer. Volgende keer beter.

Einde